Մեր կատարած տնայցերի շրջանակներում հաճախ ենք հանդիպում այնպիսի պատմությունների, որի կողքով անհնար է անտարբեր անցնել։
Երբ լսում ու համոզվում ես , հայի ուժեղ գենի, պայքարող տեսակի և անկոտրուն լինելուն։
Երբ այցելեցինք Անետա և Ռոբիկ Ավագյաններին համոզվեցինք, որ այս զույգը առ այսօր շարունակում է պայքարել հայի տեսակը պահպանելու համար։
1941թ․ ծնված Ռոբիկ և 1948թ․ ծնված Անետա ամուսինները ինսուլտի հետևանքով գտնվում են որդու և աղջկա խնամակալության տակ։ Ռոբիկ պապիկը նաև իր զարկերակային արյան բարձր ճնշման պատճառով կորցրել է մեկ աչքը ։
Ամուսինները հուզմունքով ու թաց աչքերով են պատմում իրենց անցած և ապրած կյանքը ՝ թե ինչքան դժվարություններ ու կորուստներ են ունեցել իրենց ընտանիքում։
Ռոբիկ Ավագյանը դեռ չծնված՝ 1941 թվականին կորցրել է հորը և հորեղբորը, բայց ճակատագիրը միայն այդքանը չէ , որ պատրաստել էր նրա համար։ Արցախյան առաջին պատերազմի ժամանակ Ավագյան ամուսինները կորցրել են իրենց տղային իսկ 44-օրյա պատերազմում նաև թոռանը։
Իսկ այժմ այս ընտանիքը նաև զրկված է նորմալ ապրելու պայմաններից։ Արցախի շրջափակման պատճառով նրանք չեն կարողանում ձեռք բերել իրենց անհրաժեշտ դեղորայքը, սնունդը, եթե մի պահ անտեսենք կապը, գազը, էլեկտրաէներգիան՝ հատկապես վատ տեսողություն ունեցող անձանց համար որքան կարևոր է այն։
Բայց այս ընտանիքը շարունակում է գոյատևել և պայքարել հանուն իրենց հարազատների և հանուն Արցախի գոյության։
